Toen Hij aan boord van het schip gegaan was, volgden Zijn discipelen Hem. En zie, er ontstond een grote onstuimigheid in de zee, zodat het schip door de golven bedekt werd; maar Hij sliep.
Mattheüs 8 vers 23 en 24
De discipelen zijn hun Meester steeds gevolgd. En nu raken ze, samen met Hem, midden op zee in een zware storm – en Hij slaapt!
Waarom kwam die storm? De Meester Zelf had de storm laten komen. Hij zou niet zijn gekomen, als het niet nodig was geweest.
Wat doen de discipelen? Ze wekken de Heere Jezus en roepen in paniek dat ze vergaan! Bestond er werkelijk gevaar dat ze zouden omkomen? De Heere Jezus was toch bij hen? De wind en de zee gehoorzamen Hem.
Misschien vragen we ons af waarom de storm zich tegen hen richt die de Meester bij zich hebben, en waarom Hij slaapt. Het zou beter zijn om de vraag te stellen: ‘Waarom zijn we zo bang in de storm, als de Meester toch bij ons is?’
Op het juiste moment staat Hij op en beveelt de machten van de natuur, zodat een grote stilte ontstaat. Hebben we dat ook niet al eens ervaren? Deze rust bij de Heere Jezus, ná een storm, is een hemelse ervaring!