In Grazige Weiden

De eerste mens Adam is geworden tot een levend wezen, de laatste Adam tot een levendmakende Geest.

1 Korinthe 15 vers 45

Adam en Eva hadden gezondigd, ze aten van de verboden vrucht. Daarom verstopten zij zich in de struiken voor God. Het besef van hun zonde en schuld liet hen vluchten voor de Heilige.

De laatste Adam struikelde niet. Op alle mogelijke manieren probeerde de duivel Hem te verleiden tot ongehoorzaamheid. Tevergeefs! De Heiland hield stand. Hij beantwoordde in alles volkomen aan Gods wil en gedachten.

Als de reine Mens nam Hij onze zonden op Zich. Hij werd voor ons tot zonde gemaakt. Op Golgotha troffen de slagen van Gods strenge, maar rechtvaardige oordeel Hem.

Hij was Zich volkomen bewust van de zonden die op Hem lagen. Hij had ze Zelf vrijwillig op Zich genomen. Maar Hij vluchtte níet, verborg Zich niet voor God. Hij stelde Zich aan het kruis bereidwillig bloot aan het vreselijke oordeel. Daarom was Hij immers gekomen. Alleen Zijn dood heeft verzoening bewerkt. Hij zij daarvoor geprezen!

Hij liet mij een zuivere rivier zien, van het water des levens, helder als kristal, die uit de troon van God en van het Lam kwam.

Openbaring 22 vers 1

Het stoomschip de Kursk voer in 1912 van Antwerpen naar Sint-Petersburg. Het schip onder Deense vlag had een niet-alledaagse lading: een set Baccarat- kristal voor de Russische tsaar én een Frans nationaal geschenk aan Rusland als herinnering aan de slag bij Borodino. Dat monument was gemaakt van graniet en woog zo’n 350.000 kilogram. Het schip zonk in een storm voor de kust van Goeree-Overflakkee. Het zware monument leek de boosdoener te zijn. Heel wat stukken kristal spoelden aan – en het vermoeden bestaat dat de vinders niet alles inleverden.

Het water des levens dat stroomt vanuit de troon van God en het Lam, is helder als kristal. Wat een zegen zal het zijn als de huidige overste van de wereld, de vorst van de duisternis, plaats moet maken voor de Koning der koningen! Dan heerst niet de zonde, maar de gerechtigheid. Het resultaat daarvan is vrede.

Dat is op het kruis al te zien. Gods gerechtigheid oefende het oordeel over de zonde uit. Christus droeg het in oneindige liefde, en maakte zo vrede! Op grond van Zijn dood hebben we nu al vrede met God.

God zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn; ook geen rouw, jammerklacht of moeite zal er meer zijn. Want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. En Hij Die op de troon zit, zei: Zie, Ik maak alle dingen nieuw.

Openbaring 21 vers 4 en 5

‘Leven als een jonge god, zonder pijn, kanker, dementie of zelfs dood’ – dat ligt door de techniek en de kunstmatige intelligentie binnen handbereik. Dat gelooft tenminste een groep techneuten. Ze noemen zich transhumanisten.

Wij zijn er ook van overtuigd dat een leven zonder ziekte en pijn voor de deur staat. Heerlijk, dat er straks geen dementie en kanker meer is! Elk verdriet is voorbij, zelfs de tranen worden afgewist. Dat is niet het werk van slimme mensen, maar de genade van de almachtige Schepper. Deze nieuwe schepping is gegrond op het sterven van Christus aan het kruis.

Hoe krijgen we aan die nieuwe schepping deel? Door in de Heere Jezus en Zijn kruis te geloven! Zó eenvoudig is het. Wie z’n vertrouwen op Hem stelt, zal binnenkort die heerlijkheid binnengaan, als Christus komt om ons te halen. Gods kinderen die al overleden zijn, genieten in het paradijs al van dat geluk. Straks zijn wij er ook!

Zoals het gebeurde in de dagen van Noach, zo zal het ook zijn in de dagen van de Zoon des mensen. Zij aten, zij dronken, zij namen ten huwelijk en zij werden ten huwelijk gegeven tot op de dag waarop Noach de ark binnenging en de zondvloed kwam en hen allen om deed komen.

Lukas 17 vers 26 en 27

God gaf Adam en Eva in de lusthof alles wat op aarde groeit, te eten. Daartoe liet Hij het voedsel groeien. Hij spoort ons aan dat te eten, maar niet zonder Hem daarvoor te danken.

Waarom klinkt het dan zo negatief wat de Meester zei van de mensen uit Noachs tijd? Het gaat om het misbruik van Gods zegeningen. Het ongeremde eten en drinken brengt mensen soms op de rand van het graf of zelfs erin!

In tijden van honger en gebrek door natuurrampen of oorlogen zijn mensen eerder geneigd naar God te luisteren. Welvaart en overvloed houden hen daar vaak juist van af. Hun godsdienst is de luxe en de gemakzucht. Hun god is hun buik. Hun hemel is een zwelgpartij. Arme mensen die zó door het oordeel worden overvallen! Als we God kennen, mogen we dankbaar genieten van de aardse zegeningen.

Wat erbovenuit gaat, mijn zoon, wees gewaarschuwd!

Prediker 12 vers 12

Vandaag om 12.00 uur loeit voor de laatste keer het luchtalarm, was tenminste de bedoeling. De gillende sirene was iedere eerste maandag van de maand te horen. Het was al eerder gepland, maar nu moet het NL-Alert het systeem vervangen. De waarschuwing voor de bevolking komt dan via het mobieltje binnen, want in geval van nood moet gewaarschuwd kunnen worden.

Er ís nood! Nu. Voor velen.

Die nood bestaat niet voor allen die in de Heere Jezus hebben geloofd, want zij zijn daardoor in veiligheid. Maar die nood bestaat wél voor wie zich nog niet tot God heeft bekeerd om zijn zonden te belijden, en die nog niet Christus als z’n Heiland heeft aanvaard.

Wat die nood is? Dat is het eeuwige oordeel. Wie zonder Christus sterft, zal tot in het oneindige in de hel moeten boeten voor z’n zonden. Is dat niet het grootste gevaar waarvoor gewaarschuwd moet worden? God laat in Zijn grote liefde het evangelie in de hele wereld verkondigen. Onder alle volken en in alle talen klinkt Zijn uitnodiging: ‘Bekeer je en kom tot Mij, Mijn zoon stierf ook voor jou!’

Hij vroeg hun dan opnieuw: Wie zoekt u? En zij zeiden: Jezus de Nazarener. Jezus antwoordde: Ik heb u gezegd dat Ik het ben. Als u dan Mij zoekt, laat dezen weggaan.

Johannes 18 vers 7 en 8

Het was nacht. De Heere Jezus was met Zijn elf discipelen in de hof Gethsémané; Hij had gebeden, zij hadden geslapen. Judas verscheen, als gids van een troep soldaten en knechten van de overpriesters. Ze kwamen om de Heere Jezus gevangen te nemen. Ze waren er niet toe in staat. Ze deinsden terug en vielen op de grond toen Hij Zich bekendmaakte. Nee, ze namen Hem niet gevangen; Hij líet Zich gevangennemen.

We zien dan opnieuw één van de talloze bewijzen van de liefde en volmaaktheid van de Heiland. Hij vroeg of Zijn discipelen vrij weg konden gaan!

Had Hij geen steun aan hen kunnen hebben als ze bij Hem waren gebleven? Hadden ze Hem geen troost kunnen bieden? De Meester dacht echter niet aan Zichzelf, maar aan hen. Hij wist dat zij het al moeilijk genoeg zouden krijgen in de komende dagen. Hij wilde ze nog meer moeilijkheden besparen. Uit liefde was Hij bereid Zijn weg nóg eenzamer te gaan. Wat een Heiland!