Daarom veracht ik mijzelf en ik heb berouw, op stof en as.
Job 42 vers 6
In de krant stond een rouwadvertentie – niet van de nabestaanden, maar van de overledene zelf.
‘Het leven heeft mij meer gebracht dan ik had mogen verwachten. Ik voel geen schuld en geen berouw. Dit leven heeft mij veel voldoening gegeven.’
De woorden van de man ademden dankbaarheid. Dat is mooi. Maar hij had enkel oog voor dít leven. Uit zijn bericht bleek nergens dat hij aan het hiernamaals had gedacht.
Dat is vooral zo erg, omdat hij aangaf geen schuld en berouw te voelen. Belijdenis van zijn zonden had hij nooit nodig geacht. Wat een verschil met de woorden van Job in de dagtekst!
Hij knielde voor God neer. Job had zichzelf leren zien zoals de heilige God hem zag. Zo kwam hij ertoe zichzelf te verachten. Job beleed zijn schuld voor de Schepper. Langs die weg ontving hij genezing.
Op het moment dat een mens voor God zijn zonden belijdt, ontvangt hij volle vergeving. Vanaf dat ogenblik ziet God hem als een rechtvaardige. Hij mag dan het ware leven binnengaan.
Het dagboek bestellen?
